در خلوت دل
تنها تو را می شناسم ...

نماز را برای خویش معنا می کنم و به زلالی آب می رسم . آن هنگام که به زلالی آب می رسم ، عشق را می شناسم و با شناختن عشق ، دوست را در دل می یابم .



با یافتنش دل را فرش قدومش می کنم و جز خاک پایش نمی شوم . به پاس محبت ها و مهربانی هایش ، نمازی می گذارم . وجود مقدسش را ارج می نهم و آبی تر از همیشه در نمازم معنی اش می کنم . صدای ساکتش را به گوش جان  می شنوم و بودن پاکش را به آسانی حس می کنم . بانمازم به احساس می رسم و به او ...

حرفی ندارم ؛ همه ی حرف ها هم که شنیدنی نیست !

این جا هم که مجال دیدار نیست ?

باید سکوت کرد و همین ...

این روزها دلم سکوت می خواهد و من هم چه قدر سکوتم این روزها ...

هم چنان این جایم اما نه این جا !

سعی برای داشتن سرایی است که برای داشتنش باید سعی کرد ...

حرفی ندارم ؛ همه ی حرف ها هم که گفتنی نیست !